Мы жывем побач з ручаём. Гэта сапраўдны аазіс ў цэнтры вялікага горада. Мне падабаецца хадзіць да ручая па ваду. Яна чыстая, «мяккая» і добрая на смак. Чай, завараны на гэтай вадзе, вельмі смачны. Сцежка да ручая бяжыць уніз. І злева, і справа яе растуць дрэвы. Вось сям'я стройных бярозак золата ў промнях сонца. Пад подыхам лёгкага ветрыку серабрацца асіны. А вось алея велічных алей, насаджаных добрымі людзьмі. На вяршыні кожнай елі вісіць шмат шышак. Будзе вавёрачкі што па грызці гэтай зімой! Іх можна часта тут ўбачыць, яны зусім не баяцца людзей. Аднойчы вавёрачка спакойна ласаваўся насеннем прама з маёй далоні. Я яе вельмі добра разгледзеў. Вочкі ў яе, нібы пацеркі, а насенне яна есць вельмі хутка і ў адно імгненне з'ядае. Добрая восенню рабіна з ярка-чырвонымі гронкамі дарослых ягад! Ёсць такая прыкмета: шмат ягад на рабіны - будзе халодная зіма. Я не баюся холаду і які б ні быў страшны мароз, мне гэта ўсё роўна - я іду за вадой. Узімку дрэвы апранаюць цёплыя снежныя футра. Снег іскрыцца на сонца, пераліваецца каштоўнымі дыяментамі. Такая прыгажосць, што проста дух захоплівае! Як мне шкада тых людзей, якія не маюць магчымасці хадзіць да ручая па ваду і любавацца яго прыгажосцю!
