Цяпер там стаіть хата,дзе раней было балота. Зімой,калі пачынала добра цямнець,мы гулялі на вуліцы. Ураджайным будзе лета,калі снег аж да акон. Ужо сонца не відаць,бо зноў на палях легла спаць. З усходу ішла вясна,каб зноў на палях зелянець. Маці старалася трымацца так,нібы нічога не было. Тут было столькі прастору,колькі жадала душа. Трывожна,хоць скрозь цішыня і спакой.)
