Маёвая песня Па- над белым пухам вішняў, Быццам сіні аганёк, Б*ецца, ўецца шпаркі, лёгкі Сінякрылы матылёк. Навакол усё паветра Ў струнах сонца залаіых, Ён дрыжачымі крыламі Звоніць ледзьве чутна ў іх. І ліецца хваляй песня - Ціхі, ясны гімн вясне. Ці не сэрца напявае, Навявае яго мне? Ці не вецер гэта звонкі Ў тонкіх зёлках ўапаціць? Або мо сухі, высокі Ля ракі чарот шуміць? Не паняць таго ніколі Не разведаць, не спазнаць: Не даюць мне думаць зыкі, Што ляцяць, дрыжаць, звіняць. Песня рвецца і ліецца На раздольны, вольны свет. Але хто яе пачуе? Можа, толькі сам паэт. Асн. думка: трэба і нам прыслухоўвацца да прыроды, каб паняць прыроду. Гаворыцца пра прыроду. Прысвечаны вясне, усёй прыродзе.
